Ηλικιωμένοι

Χρειάζονται την αγάπη και την υπομονή μας.
15 Ιουνίου: Ημέρα κατά της Κακομεταχείρισης των Ηλικιωμένων.

Ένα συγκινητικό βίντεο προβληματίζει έντονα για τη στάση μας απέναντί τους..





Και μια ευαίσθητη ιστορία μάς δίνει ένα μάθημα..

"Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. Ο γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του ’διναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα, όπου πλάγιαζε.
Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε από τα χέρια, έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος, του είπε πως αποδώ και πέρα θα του ’διναν να τρώει στην ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα.
Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι, σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. Ο πατέρας λοιπόν τον ρώτησε:
«Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;».
Κι ο Μίσα απαντά:
«Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη. Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ’ αυτήν τη γαβάθα».
Ο άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσανε ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν, όπως πρέπει".

Λέων Τολστόι,
Διηγήματα, μύθοι και παραμύθια, μτφρ. Π. Ανταίος, Ωκεανίδα
(από το βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α΄ Γυμνασίου)

Ήμουν, κάποτε, μάρτυρας ενός περιστατικού: είχα σχολάσει από το σχολείο και περίμενα στα φανάρια, να ανάψει το πράσινο. Μπροστά μου περνούσε μια ομάδα παιδιών, που είχαν σχολάσει και αυτά, και ένας ηλικιωμένος, ο οποίος προχωρούσε σκυφτός, με αργά τρεμάμενα βήματα. Τα παιδιά γελούσαν με τον τρόπο που περπατούσε, αντί να τον βοηθήσουν ή να τον σεβαστούν τουλάχιστον, και ακούστηκε ένα τους να λέει: "Κοιτάξτε τον παππού πώς κατάντησε, δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του!". Ο "παππούς" γύρισε και τους είπε, χωρίς να δείξει θυμό, αλλά με μια αξιοπρέπεια που σε ντροπιάζει: "Εκεί που είσαι, ήμουνα, και εδώ που είμαι, θα 'ρθεις!". Δε γέλασαν ξανά, εκτός από έναν που χαμογελούσε από αμηχανία.