"Με μολύβι και χαρτί" η Ρονταρικιά "σελαγίζει" με τις ευαίσθητες σκέψεις της, παίρνοντας τις δύσκολες λέξεις που της δώσαμε, και μας ταξιδεύει στον εαυτό μας, με τη μυρωδιά ροσμαρί και τη μελωδία πιάνου.
Ένα πανέμορφο δείγμα γραφής, που δε "γρατσουνάει επιφανειακά", αλλά χαράζεται με την έντασή του.
Μεγάλη ευλογία το δάκρυ. Μεγάλη λύτρωση να μπορείς να ξεμπερδεύεις την ψυχή σου όταν έχει μπλεχτεί σαν γαϊτάνι. Τα κεριά συναγωνίζονται τ' άστρα, καθώς σελαγίζουν στο σκοτάδι και απ' το βάθος, ένας βιρτουόζος, αόρατος, πιανίστας έχει βαλθεί να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Διακριτικά το ροσμαρί τρυπώνει απ' το ανοιχτό παράθυρο και με τσιγκλάει με την ταξιδιάρικη μυρωδιά του.
Τα δάκρυα βρίσκουν, επιτέλους, το δρόμο που αναζητούσαν καιρό και τα χέρια μου, κρατώντας το μοναδικό όπλο που θα μπορούσαν να κρατήσουν, καλούν το χαρτί σε μονομαχία. Χαράζουν γρήγορα και αποφασιστικά τις λέξεις που θαρρείς ήταν μέρες καταπιεσμένες στην άκρη του μολυβιού. Μαλακές, μαύρες, μικρές, ανυπόμονες και υγρές. Λέξεις στις οποίες έκοβα το δρόμο καιρό.
Οι μονομαχίες ποτέ δε βγαίνουν σε καλό κι εγώ σιχαίνομαι τα αίματα. Πάλι επιφανειακές γρατσουνιές θα καταφέρω στο χαρτί, λόγια ανώδυνα κι αναίμακτα, λέξεις απαλές που αποφεύγουν να πληγώσουν οποιονδήποτε, εκτός από 'μένα. Για άλλη μια φορά θα κόψω το κουβάρι εντός μου χωρίς να επιχειρήσω να το λύσω.
Σε ευχαριστούμε πολύ, Μαριλία!
Ένα πανέμορφο δείγμα γραφής, που δε "γρατσουνάει επιφανειακά", αλλά χαράζεται με την έντασή του.
Μεγάλη ευλογία το δάκρυ. Μεγάλη λύτρωση να μπορείς να ξεμπερδεύεις την ψυχή σου όταν έχει μπλεχτεί σαν γαϊτάνι. Τα κεριά συναγωνίζονται τ' άστρα, καθώς σελαγίζουν στο σκοτάδι και απ' το βάθος, ένας βιρτουόζος, αόρατος, πιανίστας έχει βαλθεί να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Διακριτικά το ροσμαρί τρυπώνει απ' το ανοιχτό παράθυρο και με τσιγκλάει με την ταξιδιάρικη μυρωδιά του.
Τα δάκρυα βρίσκουν, επιτέλους, το δρόμο που αναζητούσαν καιρό και τα χέρια μου, κρατώντας το μοναδικό όπλο που θα μπορούσαν να κρατήσουν, καλούν το χαρτί σε μονομαχία. Χαράζουν γρήγορα και αποφασιστικά τις λέξεις που θαρρείς ήταν μέρες καταπιεσμένες στην άκρη του μολυβιού. Μαλακές, μαύρες, μικρές, ανυπόμονες και υγρές. Λέξεις στις οποίες έκοβα το δρόμο καιρό.
Οι μονομαχίες ποτέ δε βγαίνουν σε καλό κι εγώ σιχαίνομαι τα αίματα. Πάλι επιφανειακές γρατσουνιές θα καταφέρω στο χαρτί, λόγια ανώδυνα κι αναίμακτα, λέξεις απαλές που αποφεύγουν να πληγώσουν οποιονδήποτε, εκτός από 'μένα. Για άλλη μια φορά θα κόψω το κουβάρι εντός μου χωρίς να επιχειρήσω να το λύσω.
Σε ευχαριστούμε πολύ, Μαριλία!
2 σχόλια:
Μαγουλοκοκκινισμένο ευχαριστώ για τα πάντα καλά σας λόγια. Να 'στε καλά να με δυσκολεύετε. (την επόμενη φορά όχι τόσο όμως, να βγει και κάτι καλύτερο! ;))
Ευχαριστώ πολύ
Μαριλία
Την επόμενη φορά ..πιο δύσκολο, γιατί, ό,τι και να σου δοθεί, πάντα άριστο θα βγαίνει. :)
Δημοσίευση σχολίου