Το σχολείο μας, στο οποίο ζήσαμε πολύτιμες στιγμές, μάλλον του χρόνου δε θα λειτουργήσει. Πριν από μέρες, η Ελευθερία είπε κάτι, στο Μικρό Πρίγκιπα, στην ερώτησή μου: "Τι είναι αυτό που θα σας θυμίζει, έπειτα από χρόνια, κάτι αγαπημένο;". Είπε: "Μια φωτογραφία μας, που θα τη βλέπουμε στο μπλογκ μας, και θα αναπολούμε τις γλυκές στιγμές στο γυμνάσιό μας".
Θυμάμαι μια εργασία που την αρχίσαμε από το 2007 με μεράκι και ενθουσιασμό. Μια εργασία για τα Χωριά των μαθητών και των μαθητριών μου, τα Μουσεία των τόπων τους, και την εικόνα του Γυμνασίου στο Χθες, στο Σήμερα και το Αύριο.
Αυτή την εικόνα να έχουμε, παιδιά, στο μυαλό και την καρδιά μας, όπου και να πάμε.
4 σχόλια:
Είναι θλιβερό να κλείνει ένα σχολείο και μάλιστα με τέτοιες κτιριακές εγκαταστάσεις. Είναι δε ακόμα πιο θλιβερό γιατί πίσω από την κατάργηση ενός σχολείου κρύβεται η ερήμωση και η εγκατάλειψη των χωριών από το πιο δυναμικό τους στοιχείο, τους νέους. Αντί να υπάρξει επιστροφή και ξαναζωντάνεμα των χωριών και των κωμοπόλεων, δυστυχώς διαλύεται και ό,τι είχε απομείνει. Κρίμα!
Πόσο δίκιο έχεις, Σοφία.
Πρόκειται για σχολείο με υποδομές κατάλληλες να γίνεται το μάθημα, όπως το ονειρευόμαστε, -δάσκαλοι και μαθητές-, και με εγκαταστάσεις ανθρώπινες.
Κρίμα.
Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω πού βρίσκεται το σχολείο σας και "έπεσα" σε μια παρουσίαση της εκδήλωσης που κάνατε το Μάιο του 2010 για τα 35 χρόνια της λειτουργίας του (http://kedros.freeforums.org/35-t123.html).
Εντυπωσιάστηκα από όσα πληροφορήθηκα. Η αγάπη και η προσφορά των συναδέλφων δημιούργησαν ένα, από όλες τις απόψεις, "προικισμένο" σχολείο.
Αλήθεια, τι έλεγαν τότε εκείνα τα τηλεγραφήματα των πολιτικών που λάβατε με αφορμή την εκδήλωση σας; Τι έγιναν τα συγχαρητήρια, υποθέτω, λόγια τους; Τι θα μπορούσαν να πούνε σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι;
Είναι κρίμα να σβήσει έτσι ένας τόσο ζωντανός και δημιουργικός οργανισμός!
Κυρία Ραμπαούνη, τα λόγια έμειναν μόνο λόγια, από ό,τι φαίνεται.
Να σβήνουν τέτοια ζεστά παραδεισένια περιβάλλοντα και να συνωστιζόμαστε σε απρόσωπα σχολικά συγκροτήματα...
Δημοσίευση σχολίου